Cumhuriyet Dönemi Şiirleri
zaman zamanına dönsün hasta çocukları yiyen kromanyon adam kovuklarındaki yılanları ye taşların altındaki böcekleri ye yalnız sakın beni yemekten mağaranın hasta…
İnsanlar sevmeyi unuttu mu ne? Ve de gülmeyi… Başımı kaldırsam kan görüyorum Yoksa kin Peşimde gölgesi binlerce hasretin Ne sıcak bir…
YOL’UNBiri olsa burada, yanımda ya karşımda; İstediği bir yerde o birden inse bile, Ben onu götürürüm duyularla aklımda, İnince benim yüzüm…
Örneğin bir tohum yeşerdi ansızın Büyüdü erkin ortamlarda bir fidan Sonra bir rüzgar esti, amanın Silindi tomurcuk yaşamdanÖlümsüz ne var kahrolası…
Isınan toprak, göğün ormanı, ormanın kışları, yıldızlar ve ay, gümüş pullu balıklar, hepsi ama hepsi yan sokakta oturan, kırık kaldırım taşlarını…
Tanzimat Dönemi
Yedi Meşaleciler
Tümünü GörYeniciler
Atlarla. Uzun bacaklı evrensel atlar Bunlarla gelişiyor sevdamız anlatılmaz Çocuklarla, kuşlarla, ağaçlarla. Büyüyen, uçan, dal…
Kendi yastıklarına gölge salmasın Çocuklarının öpüşleri onlara anlat Onlara anlat yağmur karşılıklı yağar Ruhların içindeki…
Sokakta giderken, kendi kendime Gülümsediğimin farkına vardığım zaman Beni deli zannedeceklerini düşünüp Gülümsüyorum.
ben bütün hüzünleri denemişim kendimde canımla besliyorum şu hüznün kuşlarını bir bir denemişim bütün kelimeleri…
Mesut sanmak için kendimi Ne kağıt isterim,ne kalem Parmaklarımda sigaram Dalar giderim mavisinden içeri Karşımda…
Boğazından lıkır lıkır gecen Su suyun kıymetini bil Nedir ki bu mavilik deme Pencereden görebildiğin…