Cumhuriyet Dönemi Şiirleri
Çalıyor o gözlerinden o uzun saçsız boyacı; Gül-bombalı, atsız-arabasız, sakalsız boyacı. Dudaklarında bir ıslık var, yakasında bir çiçek, Solan renkleri boyamakta…
Kurşunî bir şafakta Atlı duruyor, sessiz Atının uzun yelesi uçuşuyor rüzgârla Tanrım, Tanrım Atlılar durmamalı Çalarken, tehlike çanları Yanmış çitin yanında…
Kimse taşıyamaz aşk acısını Yüreğe saplanan bir şiir kadar İnsanoğlu içindeki yangını Söndüreyim derken daha çok yanar Yalansız her aşkta şair…
Adaletle adavet yanyana yürümez ki Adavet çürür amma, adalet çürümez ki Adavet hırstan doğar, gözü kör, vicdanı kör Adalet ayaklara ip…
Hişt hacı yaylan bakalım Closed dedik be adam Pazdos c’est fini Başını bekley’cek değiliz a sabaha kadar Uyan bre taş arabası…
Tanzimat Dönemi
Yedi Meşaleciler
Tümünü GörYeniciler
Ilım günleri gelirdi taraçalar Uzatırdı mevsimölçerlerini Tıkabasa yaprak arka pencere İnsan iki kişiyi sevebilir miOnunla…
Akşamla bak yine gül rengi buhurdan Bin bir hülyaya acık penceremin camında. Sukut örüp bu…
Sözde Böyle açık saçık Uykulu mahmur Bahçe sul………………..
Giyilmemiş çamaşırlar nasıl kokar bilirsin, Sandık odalarında; Senin de dükkânın öyle kokar işte. Ablamı tanımazsın,…
kalın ve karanlık bir çatı merdiveni gibi giderilmez eksikliğini tanırım onun suyun bardakta duruşu gibi…
Bir virgül dilimin ucunda, Ezik ve kekremsi, Her bütüne meydan okuyan………………..